ادراک پرستاران از مفهوم عدالت در ارزشیابی عملکرد: یک پژوهش کیفی

مقدمه: ارزشیابی از مسؤولیت‌های مهم سازمان بهداشتی- درمانی بوده و رعایت عدالت در ارزشیابی عملکرد، می‌تواند باعث افزایش روحیه و بهره‌وری کارکنان گردد. هدف از این پژوهش، بررسی ادراک پرستاران از مفهوم عدالت در ارزشیابی عملکرد می‌باشد. روش: این پژوهش کیفی در سال 1391 در تهران انجام شد. شرکت‌کنندگان، از میان پرستاران شاغل در یکی از بیمارستان‌های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی به صورت مبتنی بر هدف انتخاب شدند. گردآوری داده‌ها از طریق تشکیل 5 گروه متمرکز، با حضور 10-7 پرستار در هر جلسه و با استفاده از مصاحبه‌های نیمه ساختار یافته انجام شد و تا زمان به اشباع رسیدن داده‌ها ادامه یافت. جهت تحلیل داده‌ها از روش تحلیل چارچوب استفاده گردید. یافته‌ها: یافته‌های حاصل از تحلیل داده‌ها در بر گیرنده 4 درونمایه اصلی و 14 طبقه شامل: زمینه سازمانی (ناهم‌خوانی استانداردهای پرستاری با شرح وظایف، فقدان انگیزه مناسب در پرستاران، فراهم نبودن بستر سازمانی مناسب، روشن نبودن شرح وظایف پرستاری و فاصله بین آموزش نظری و عملکرد)، ساختار (ناکارآمدی نظام آشناسازی با قوانین و مقررات سازمان، ذهنی بودن ارزشیابی، کلی بودن فرم ارزشیابی و عدم استمرار در ارزشیابی)، فرآیند (عدم نظارت دقیق مسؤولان، غیرمنصفانه بودن ارزشیابی و عدم احترام به شأن افراد) و نتایج ارزشیابی عملکرد (فقدان بازخورد مناسب و کم توجهی به شایسته سالاری) بود. نتیجه‌گیری: از دیدگاه شرکت‌کنندگان، نظام ارزشیابی عملکرد پرستاران بالینی با شرایطی روبه‌روست که رعایت عدالت در ارزشیابی عملکرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به نظر می‌رسد برای دستیابی به هدف نهایی ارزشیابی عملکرد، یعنی بهبود کیفیت مراقبت از بیمار، در بخش‌های مختلف به بازنگری و ایجاد تغییر نیاز داشته باشد.